ប្រវត្តិសាស្ត្រជំងឺឃ្លង់ដែលមិនទាន់ស្ងប់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន
ថ្វីបើបច្ចុប្បន្ននេះ មានពន្លឺភ្លើងសញ្ញាមួយក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការមាក់ងាយ និងការរើសអើងចំពោះ មនុស្សដែលមានជំងឺឃ្លង់ក៏ដោយ ក៏ប្រទេសជប៉ុនបានដឹងពីគ្រាងងឹតពេលដែលមានការដាក់គុក ការធ្វើពលកម្មដោយបង្ខំ ការគ្រៀវ និងការដាក់ទណ្ឌកម្មដោយបំពានគឺជាជោគវាសនារបស់អ្នកដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជំងឺ នេះ។ ខាងក្រោមនេះជាការក្រឡេកមើលព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់ៗក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រជំងឺឃ្លង់ក្នុងប្រទេសជប៉ុនជាមួយលោកវេជ្ជបណ្ឌិត Tatsuya Tanami នាយកប្រតិបត្តិនៃមូលនិធិជប៉ុន (Nippon Foundation)។
ការរៀបរាប់មួយក្នុងចំណោមការរៀបរាប់ដំបូងពីជំងឺឃ្លង់នៅប្រទេសជប៉ុនមានកាលបរិច្ឆេទតាំងពីសតវត្សទី ៨។ នៅក្រោមឱវាទព្រះពុទ្ធសាសនា ជំងឺនេះត្រូវបានគេជឿថា វាបណ្តាលមកពីអំពើអាក្រក់ដែលបានប្រព្រឹត្តនៅក្នុងអតីតជាតិ។ មនុស្សជាច្រើនជឿផងដែរថា ជំងឺឃ្លង់គឺជាជំងឺតំណពូជនិងគួរឲ្យខ្មាស់។ អ្នកជំងឺត្រូវលាក់ខ្លួន ឬត្រូវបានបដិសេធថាជាជនក្រៅសង្គម។
នៅឆ្នាំ១៨៩៧ នៅទីក្រុងប៊ែកឡាំង សភាអន្ដរជាតិទី១ ស្ដីពីជំងឺឃ្លង់ដែលទើបតែត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថាជាជំងឺឆ្លងមួយ បានគាំទ្រការដាក់ឲ្យនៅឆ្ងាយដាច់ដោយឡែកដោយបង្ខំ ដើម្បីជាមធ្យោបាយទប់ស្កាត់។ នៅឆ្នាំ១៩០៧ ប្រទេសជប៉ុនបានអនុម័តច្បាប់មួយ សំដៅលើការដាក់មនុស្សដែលគ្មានផ្ទះសម្បែងដែលកើតជំងឺនេះនៅក្នុងភូមិមនុស្សឃ្លង់។ នៅឆ្នាំ១៩៣១ ច្បាប់នេះត្រូវបានកែប្រែនិងពង្រីកដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ ពោលគឺមនុស្សចំនួន ៣០.០០០ នាក់។ ហេតុផលសម្រាប់ការសម្រេចចិត្តនេះ៖ ដើម្បីឈរនៅក្បែរពួកមហាអំណាចលោកខាងលិចជាប្រទេស”លំដាប់ថ្នាក់ទី១” ប្រទេសជប៉ុនបានជឿថា ខ្លួនត្រូវតែលុបបំបាត់ធាតុមិនស្អាតរបស់ខ្លួនដែលរួមមានជនរងគ្រោះដោយសារជំងឺឃ្លង់។
អ្វីដែលកើតបន្ទាប់មកទៀតគឺការប្រមាញ់មេធ្មប់។ អាជ្ញាធរមូលដ្ឋានបានតាមប្រមាញ់អ្នកដែលមានជំងឺនេះ និងបានយកពួកគេចេញឆ្ងាយពីគ្រួសាររបស់ពួកគេដោយគ្មានមេត្តា។ នៅពេលដែលពួកគេបានទៅដល់ភូមិមនុស្សឃ្លង់ ពួកគេត្រូវបានគ្រៀវ និងចាត់ទុកដូចជាអ្នកទោស។ ពួកគេត្រូវបង្ខំឲ្យធ្វើពលកម្ម ទទួលទណ្ឌកម្មដោយបំពាន ហើយអ្នកដែលមិនសហការបានត្រូវគេដាក់នៅក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំង។ បុរសត្រូវគ្រៀវ រីឯស្ត្រីមានផ្ទៃពោះត្រូវរំលូតកូនចេញ។ នៅឆ្នាំ១៩៤១ ថ្នាំ Promin ត្រូវបានរកឃើញ និងផ្តល់ឲ្យអ្នកជំងឺ។ នៅឆ្នាំ១៩៥៨ ប្រទេសជប៉ុនបានធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះសន្និសីទជំងឺឃ្លង់អន្តរជាតិទី៧។ រដ្ឋជាច្រើនបានប្រកាសថា ពួកគេបានបញ្ចប់ការដាក់ឲ្យនៅឆ្ងាយដាច់ដោយឡែកជាចាំបាច់ ប៉ុន្តែមិនមែនទឹកដីនៃព្រះអាទិត្យរះនោះទេ។
បង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩៥១ សហព័ន្ធជាតិអ្នកជំងឺឃ្លង់ បានអំពាវនាវឲ្យមានការកែប្រែច្បាប់ និងទាមទារ សំណង។ ប៉ុន្តែច្បាប់នេះត្រូវបានលុបចោលត្រឹមតែក្នុងឆ្នាំ១៩៩៦ ដែលមានរយៈពេលជិត ២១ ឆ្នាំមកហើយ។ ទាល់តែដល់ឆ្នាំ២០០១ ទើបរដ្ឋាភិបាលបានធ្វើការសុំទោស និងបានផ្តល់សំណង។ សារមន្ទីរជំងឺឃ្លង់ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅទីក្រុងតូក្យូ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រទេសជប៉ុននៅតែមានភូមិមនុស្សឃ្លង់ចំនួន ១៣ កន្លែងដែលជាទីលំនៅរបស់ប្រជាជនចំនួនជាង ១.៥០០ នាក់ដែលមានអាយុជាមធ្យម ៨៥ ឆ្នាំ។ មនុស្សប្រមាណជាង ៣.០០០ នាក់ផ្សេងទៀតដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់នេះរស់នៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ។
ចាប់តាំងពីរដ្ឋាភិបាលបានលុបចោលនូវច្បាប់ទប់ស្កាត់ជំងឺឃ្លង់មក រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានដើរតួនាទីឈានមុខគេនៅកម្រិតអន្តរជាតិ។ រដ្ឋាភិបាលបានជួយឲ្យទទួលបានដំណោះស្រាយមួយរបស់មហាសន្និបាតអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីពីការលុបបំបាត់ការរើសអើងចំពោះមនុស្សដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជំងឺឃ្លង់ និងសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដែលត្រូវបានអនុម័តនៅខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១០។
ប៉ុន្តែអំពើបំពានក្នុងស្រុកនៅតែមាន ដូចជា ឧបទ្ទវហេតុនេះដែលបានធ្វើឲ្យមានព័ត៌មានជាតិនៅប្រទេសជប៉ុនកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន៖ ក្រុមមនុស្សដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ត្រូវបានបដិសេធមិនឲ្យស្នាក់នៅក្នុងសណ្ឋាគារមួយ។ ជនរងគ្រោះបានយកករណីរបស់ពួកគេទៅប្តឹងតុលាការហើយក៏បានឈ្នះ។ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានបញ្ជាឲ្យបិទសណ្ឋាគារនោះ។ នៅពេលជាមួយគ្នានោះដែរ ខ្សែភាពយន្តប្រឌិតដែលមានចំណងជើងថា An (Sweet Bean) និងមើលពីភាពលំបាករបស់មនុស្សដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់បានធ្វើឲ្យមានឥទ្ធិពលបន្សាបលើប្រទេស និងបានជួយឲ្យសង្គមជប៉ុនបានយល់ដឹងពេញលេញជាលើកដំបូងពីអត្ថិភាពនៃការរើសអើងរបស់ខ្លួន។