អណ្តាតភ្លើងស្នេហ៍ដំបូងបង្កាត់ឡើងជាថ្មី
ពួកគេបានបែកគ្នាអស់រយៈពេលជាយូរ ប៉ុន្តែកញ្ញា ណាញ់ និងលោក បាន បានជួបជុំឡើងវិញកាលពី ៨ ខែមុន បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើនក្នុងជីវិត។ កញ្ញា ណាញ់ បានរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ដែលបានធ្វើឲ្យនាងកំបុតជើង ហើយខណៈពេលដែលលោក បាន ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើសង្គ្រាមបន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហម ហើយបានបាត់បង់ជើងក្រោយពីដើរជាន់មីន។
សព្វថ្ងៃនេះ គូស្នេហ៍ពីរនាក់នេះកំពុងរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមានកូនពីរនាក់គឺ ពិសី និង ទួណា នៅក្នុងផ្ទះបណ្តែតទឹកតូចមួយរបស់ពួកគេនៅលើបឹងទន្លេសាប ដែលជាតំបន់នេសាទដ៏សម្បូរជាងគេបំផុតមួយនៅលើពិភពលោកដែលស្ថិតនៅកណ្តាលប្រទេសកម្ពុជា។ ពួកគេបានជួបគ្នានៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបងដែលជាទីក្រុងរ៉ូមែនទិកមួយ។ ពួកគេមិនទាន់អាយុ ២០ ឆ្នាំនៅឡើយទេ។ វាជាស្នេហាដំបូងគេហើយពួកគេបានសម្រេចចិត្តចងជីវិតរួមគ្នា។ លោក បាន ដឹងថាអនាគតប្រពន្ធគាត់បានរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់។ ប្រទេសកម្ពុជានៅតែមានសង្រ្គាម ក្រោយពេលដែលប្រទេសបានងើបផុតពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ដ៏អាក្រក់បំផុតប្រចាំសតវត្សក្រោមរបបប៉ុលពត។ ដោយចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពរដ្ឋាភិបាល លោក ត្រូវបានបញ្ជូនទៅព្រំដែនភាគខាងជើងក្បែរប្រទេសឡាវ។ កញ្ញា ណាញ់បានស្នាក់នៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបងដើម្បីមើលថែទាំម្តាយចំណាស់របស់នាង។ បីឆ្នាំក្រោយមក ស្ដ្រីវ័យក្មេងរូបនេះត្រូវបានជូនដំណឹងដោយអ្នកនាំសារថា គូដណ្តឹងរបស់នាងបានស្លាប់។ ដោយមានទុក្ខសោកយ៉ាងខ្លាំង នាងបានធ្វើពិធីតាមបែបសាសនាដើម្បីធានាថាព្រលឹងរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់នាងបានទៅកាន់សុគតិភព។
ប្រាំមួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ។ បុរសកំពុងរើសគូស្រករម្នាក់បានសុំនាងរៀបការ ហើយនាំនាងទៅរស់នៅក្នុងភូមិអណ្តែតទឹកមួយនៅលើបឹងទន្លេសាប។ កូនពីរនាក់បានកើតចេញពីការរួមរស់នៅជាមួយគ្នារបស់ពួកគេ កូនស្រី ឈ្មោះ ពិសី មានអាយុ១៤ឆ្នាំ និងកូនប្រុស ទួណា អាយុ៨ឆ្នាំ។ ក្រុមគ្រួសារបានរស់នៅដោយសន្សំសំចៃពីការនេសាទ។ ក៏ប៉ុន្តែវាសនាបានវាយប្រហារម្តងទៀត៖ ស្វាមីរបស់ណាញ់មានជំងឺគាំងបេះដូងនៅលើទូករបស់គាត់បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹក ហើយបានលង់ទឹកស្លាប់។ អ្នកនាង ណាញ់ បានរស់នៅម្នាក់ឯងជាមួយកូនពីរនាក់របស់នាង ហើយដៃនិងជើងឥឡូវនេះត្រូវបានជំងឺឃ្លង់ស៊ី។
“ខ្ញុំគួរតែចាកចេញទៅស្វែងរកការព្យាបាលឲ្យបានឆាប់ជាងនេះ។ ប៉ុន្តែម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបាត់បង់កូនបីនាក់ក្រោមរបបប៉ុលពត ដូច្នេះគាត់មិនអនុញ្ញាត្តឲ្យខ្ញុំទៅទេព្រោះគាត់ខ្លាចមិនចង់បែកគ្នា។ បន្ទាប់ពីពេលដែលម្តាយខ្ញុំ បានទទួលមរណភាព ខ្ញុំក៏បានទៅមន្ទីរពេទ្យ។ ខ្ញុំមានអាយុ ២៩ ឆ្នាំហើយកូនរបស់ខ្ញុំបានកើតមក”។ ដោយសារការវះកាត់ចំនួនពីរដងនៅមជ្ឈមណ្ឌលកៀនឃ្លាំងដែលគ្រប់គ្រងដោយមូលនិធិ CIOMAL អវយវៈមួយចំនួនរបស់នាងអាចកម្រើកបានឡើងវិញ។ បន្ទាប់មក បុគ្គលិកសង្គមកិច្ចរបស់មូលនិធិ CIOMAL បានផ្តល់ការគាំទ្រ ការអប់រំជាមួយនឹងអាហារូបករណ៍ដល់ពិសី កូនស្រីរបស់នាង ។
ស្ត្រីមេម៉ាយពិការវ័យក្មេងបានបន្តនេសាទត្រី។ នៅពេលដែលទឹកឡើងអំឡុងពេលរដូវវស្សា នាងត្រូវ ប្រឈមមុខនឹងសត្វពស់ សត្វកណ្តុរ និងសត្វល្អិតដទៃទៀតដែលមានជម្រកនៅលើផ្ទះអណ្តែតទឹក។
បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃមួយខែមេសា ឆ្នាំ២០១៧ ណាញ់ បានដឹងថា ស្នេហ៍គ្រាដំបូងរបស់នាង គឺលោក បាន មិនទាន់ស្លាប់ទេ ហើយកំពុងរស់នៅក្នុងតំបន់មួយក្នុងខេត្តបាត់ដំបង។ លោក បាន បានស្វែងរកនាង ហើយក្រោយពីទទួលបានលេខទូរសព្ទរបស់នាងមក ក៏បន្តទូរសព្ទទៅនាងគ្រប់ពេលវេលា។ គាត់បានប្រាប់នាងថា គាត់បានបាត់បង់ជើងម្ខាងក្នុងអំឡុងពេលសង្គ្រាម។ លោក បាន បានរៀបការហើយ ហើយអ្នកនាង ណាញ់ មិនចង់រំខានការរស់នៅជាមួយគ្នារបស់ពួកគេទេ។ ប៉ុន្តែលោក បាន បាននិយាយជាមួយភរិយារបស់គាត់ ហើយថ្ងៃមួយគាត់បានមកដល់ផ្ទះរបស់ណាញ់។ ហើយគាត់មិនបានចាកចេញទៅវិញទេ។
នាងបាននិយាយថា “ខ្ញុំបានជជែកជាមួយប្រពន្ធគាត់ជាច្រើនដង។ “យើងចាត់ទុកគ្នាដូចបងប្អូនស្រីអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំមានឆន្ទៈក្នុងការចែករំលែកលោក បាន ជាមួយគាត់ ប៉ុន្តែលោក បាន មិនចង់ចាកចេញពីខ្ញុំទេ។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរដោយមានគាត់នៅក្បែរខ្ញុំ។ គាត់ជួយខ្ញុំនេសាទត្រី សូម្បីតែគាត់មិនមានបទពិសោធន៍ក៏ដោយ។ គាត់ស្រឡាញ់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ហើយពួកគេក៏ចាត់ទុកគាត់ជាឪពុករបស់ពួកគេដូចគ្នា។”