លះបង់ជីវិតដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺឃ្លង់
លោក Yohei Sasakawa ប្រធានមូលនិធិជប៉ុន (Nippon Foundation) បានធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកដើម្បីលើកមុខមាត់និងតម្លៃជាមនុស្សដល់អ្នកជំងឺចាស់ៗរបស់ខ្លួនដើម្បីរួមចំណែកលុបបំបាត់ជំងឺនេះ។ នៅក្នុងខែមិថុនាលោកបានរៀបចំសន្និសីទមួយនៅក្នុងទីក្រុងហ្សឺណែវ ដែលចូលរួមដោយប្រជាជនដែលមានជំងឺឃ្លង់ អ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្ស អ្នកច្បាប់ និងអ្នកឯកទេសខាងវេជ្ជសាស្ត្រ។ កិច្ចសម្ភាសន៍។
ស្របទៅនឹងសន្និសីទនេះ ក្រុមប្រឹក្សាសិទិ្ធមនុស្សបានអនុម័តដំណោះស្រាយដែលផ្តួចផ្តើមដោយជប៉ុនដើម្បីលុបបំបាត់ការរើសអើងចំពោះមនុស្សដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់។ តើអ្នកចូលរួម [ក្នុងគំនិតផ្តួចផ្តើមនេះ] ដែរឬទេ?
បាទខ្ញុំបានធ្វើការក្រៅក្របខណ្ឌជាមួយរដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្ញុំ។កាលពីឆ្នាំ២០១០ដំណោះស្រាយមួយត្រូវបានអនុម័តដោយក្រុមប្រឹក្សាសិទ្ធិមនុស្សជាឯកច្ឆន្ទ ប៉ុន្តែវាមិនមានឥទ្ធិពលចងភ្ជាប់កាតព្វកិច្ចណាមួយទេ។ ដំណោះស្រាយថ្មីនេះភ្ជាប់មកជាមួយគោលការណ៍ណែនាំដែលត្រូវតែអនុវត្តដោយរដ្ឋនានា។
តើមូលនិធិរបស់លោកបានកើតមកដោយរបៀបណា?
វាបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបង្កើតមូលនិធិដើម្បីចូលរួមក្នុងការ ស្ថាបនាឡើងវិញនូវប្រទេសរបស់យើងដែលត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញ។ នៅក្នុងភូមិរបស់យើងមានក្មេងស្រីតូចម្នាក់បានបាត់ខ្លួននៅពេលនោះ។ នាងត្រូវបានបណ្តេញចេញដោយសារនាងមានជំងឺឃ្លង់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានតក់ស្លុតជាខ្លាំងហើយគាត់បានសម្រេចចិត្តប្រយុទ្ធប្រឆាំងដើម្បីពួកគេ។
ហើយលោកបានទទួលការងារបន្ត។ តើហេតុអ្វី?
ខ្ញុំនៅកូរ៉េខាងត្បូងជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំដើម្បីចូលរួមពិធីសម្ពោធមន្ទីរពេទ្យជំងឺឃ្លង់ដែលគាត់បានសាងសង់។អ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនៅទីនោះបានដិតជាប់ជាមួយខ្ញុំអស់មួយជីវិត៖ ទឹកមុខស្លេកស្លាំងបង្ហាញពីភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង។ រូបរាងកាយទាំងនោះមើលទៅដូចជាទទេស្អាត។ ខ្ញុំមិនអាចនឹកស្មានថាមានពិភពលោកបែបនេះទេ។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរនៅថ្ងៃនោះ។
សព្វថ្ងៃនេះតើប្រទេសជប៉ុនមានស្ថានភាពបែបណាទៅ?
ជំងឺឃ្លង់ត្រូវបានគេលុបបំបាត់ចោល ប៉ុន្តែនៅតែមានការរើសអើងមើលមិនឃើញចំពោះអ្នកដែលទទួលរង ផលប៉ះពាល់ពីមុននិងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ដូចជានៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន វាសំខាន់ណាស់ដែលមនុស្សផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈនិងចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេ។
វាមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់អ្នកដែលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ក្នុងការរក្សាការចងចាំនូវទីកន្លែងដែលពួកគេរស់នៅ។ តើហេតុអ្វី?
ដើម្បីឲ្យពិភពលោកនិងជំនាន់ក្រោយៗចងចាំពីអ្វីដែលពួកគេបានស៊ូទ្រាំ ហើយដើម្បីកុំឲ្យសោកនាដកម្មនេះកើតឡើងម្តងទៀត។ បើគ្មានកន្លែងនៃការចងចាំនោះទេ នោះរឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេអាចត្រូវបានបំភ្លេចចោល។ អ្វីដែលពួកគេចង់បានគឺត្រូវធ្វើជាអ្នកដើរតួក្នុងសង្គម ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងទាមទារយកអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេមកវិញក្នុងនាមជាមនុស្សដែលធ្លាប់រងផលប៉ះពាល់ពីជំងឺឃ្លង់។
តើអ្វីជាបញ្ហាប្រឈមបន្ទាប់របស់លោក?
ប្រជាពលរដ្ឋដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ត្រូវចាត់ទុកជាជនពិការ និងមានសិទ្ធិដូចគ្នា។ យើងនៅ មានផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយទៅទៀត។
នៅប្រទេសកម្ពុជា មូលនិធិ CIOMAL ក៏ប្រយុទ្ធប្រឆាំងដើម្បីផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតដើម្បីឲ្យមនុស្សដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារជំងឺឃ្លង់ទទួលបានសិទិ្ធដូចគ្នានឹងជនពិការដែរ។ អរគុណសម្រាប់ការគាំទ្រដ៏មានតម្លៃរបស់អ្នក។